2. „Nobody said it was easy”

- Tyler, znów to zrobiłeś, nie pamiętasz, że coś mi obiecałeś ostatnim razem? Naprawdę proszę cię, zakończ to, nie wiem co się ostatnio z tobą dzieje. – Caroline miała serdecznie dosyć zachowania chłopaka.

- Przecież to nic takiego, poprosiłem tylko Marca, by spytał się w moim imieniu Stefana o plany na urodziny Eleny. Caroline ja naprawdę nie mam teraz czasu na takie rzeczy. Muszę szybko dopracować plan... – nie zdążył dokończyć, bo dziewczyna przerwała mu w połowie zdania.

- Plan zabicia Klausa, tak wiem. Mówiłeś mi już o tym setki razy i rozumiem, że jest to dla ciebie ważne i wszyscy chcemy ci z tym pomóc, ale nie zapominaj też o innych sprawach. Naprawdę miałam nadzieję, że przyłączysz się do organizacji imprezy. Myślałam, że pozwoli to nam na zapomnienie o tym całym zamieszaniu wokół nas chociaż na chwilę. - Caroline podeszła bliżej chłopaka i spojrzała mu w oczy - Chciałam, żebyśmy spędzili ten czas wszyscy razem. Nie pamiętam kiedy ostatnio robiliśmy coś wspólnie, oczywiście chodzi mi o coś, co nie ma nic wspólnego z wampirami, hybrydami i tym wszystkim.

- Caroline, ale zrozum, nie możemy pozwolić sobie teraz na zabawę i inne pierdoły! - chłopak podniósł lekko ton głosu i chwycił ją za ramiona - Nie rozumiesz co on zrobił? Przez Klausa każdy z nas cierpiał, Klaus zabił każdemu z nas kogoś bliskiego! Musimy go zniszczyć, raz na zawsze! Potem będzie czas na zabawę.

- Tyler, ciągle słyszę z twoich ust tylko Klaus, Klaus i Klaus! - dziewczyna również zaczęła podnosić ton głosu – Całe swoje życie mu podporządkowałeś, nawet jak nie jesteś już z nim związany to twoje myśli skupiają się tylko na jego osobie! Nawet nie widzisz jak się zmieniasz, jak zachowujesz. - Chłopak zdenerwowany reakcją Caroline, chwycił ją mocniej - I puść mnie natychmiast, to boli! Nie mam ochoty już dłużej z tobą rozmawiać! - dziewczyna wyrwała się z jego uścisku i wyszła ze łzami w oczach.

***

Caroline weszła do Grilla i na chwilę się zatrzymała, by odszukać przyjaciółki, z którymi była umówiona. Natychmiast usłyszała śmiech Eleny i zaczęła iść w stronę stolika przy, którym siedziała razem z Bonnie.

- Hej Caroline, spóźniłaś się – zaczęła Elena, gdy blondynka odsunęła krzesło, by usiąść razem z nimi. - Coś się stało? Nigdy Ci się to nie zdarza. - mówiąc to dziewczyny spojrzały na twarz przyjaciółki starając się coś z niej odczytać. Brakowało im na jej twarzy uśmiechu, który był prawie zawsze na niej obecny, a oczy byłe lekko podpuchnięte. Doszły do wniosku, że niedawno płakała.

- Tyler – jedno słowo wystarczyło, by domyśliły się co się stało. Bonnie położyła dłoń na jej ramieniu i spojrzała ze współczuciem, natomiast Elena uśmiechnęła się pocieszająco.

- O co znów się pokłóciliście? - zapytała Bonnie. Ostatnio coraz częściej im się to zdarzało. Dziewczyny zdawały sobie sprawę, że coś dziwnego działo się z Tylerem i chciały w jakiś sposób pomóc Caroline, lecz nie wiedziały jak, gdyż ona nie była chętna do zwierzeń.

- Nieważne, może zajmiemy się planowaniem imprezy? - Blondynka szybko zmieniła temat i zaczęła mówić z udawanym entuzjazmem o swoich pomysłach. Chciała zapomnieć o tym co się działo obecnie w jej życiu, zająć swoje myśli czymś innym. - Myślałam, że moglibyśmy urządzić wszystko tutaj. Sprzęt grający jest na miejscu, bar z napojami i jedzenie też. Musiałybyśmy tylko przystroić trochę tą salę. Co sądzicie o czerwonym jako kolorze wiodącym? - zapytała i spojrzała na towarzyszki, które lekko zmieszane jej nagłą zmianą nastroju tylko przytaknęły i dalej słuchały jej słów.

Po około godzinie miały mniej więcej wszystko rozplanowane. Przydzieliły każdemu coś do zrobienia i postanowiły rozejść się do domów. Caroline została, by zapłacić za ich napoje i załatwić sprawę wynajęcia lokalu na imprezę. Usiadła przy barze i poprosiła barmana, by zawołał właściciela.

- Witaj Caroline – słysząc te słowa, charakterystyczny akcent, doskonale wiedziała kto się do niej zwracał i nie miała najmniejszej ochoty odpowiadać. Udawała, że nie słyszy i rozglądała się dookoła. - Chyba ktoś jest dzisiaj nie w humorze, czyżby jakieś problemy z ukochanym?

- Daj sobie spokój, naprawdę – powiedziała spoglądając na niego beznamiętnie. On widząc jej reakcję, upór i powagę tylko się szeroko uśmiechnął. Uwielbiał ją gdy się złościła.

- Co cię tak cieszy? Jesteś zadowolony, że wszystko udaje Ci się zniszczyć? Bo najwyraźniej o to ci chodziło. - Patrząc na jego twarz, Caroline nie miała siły udawać. Poczuła, że w jej oczach pojawiają się łzy, szybko się odwróciła i przetarła oczy rękawem, by jak najszybciej się ich pozbyć. Nie chciała pokazywać przed nim, że jest słaba, że nie radzi sobie z tym wszystkim. To było dla niej zdecydowanie za dużo.

Wzięła swoją torebkę i szybko wyszła, odwracając się jeszcze w drzwiach w jego stronę. On również spoglądał na nią, na jego twarzy nie było już uśmiech, lecz powaga, współczucie i zamyślenie.

Klaus nigdy nie chciał zobaczyć w jej pięknych, niebieskich oczach łez. Pragnął widzieć na jej twarzy niesamowity, szeroki uśmiech, który tak często prezentowała. Zawsze ją podziwiał, w chwili gdy ją poznał wywarła na nim duże wrażenie. Pewna siebie, zdecydowana, zabawna i piękna. Była też dość twarda, wytrzymała, lecz mimo wszystko jej wytrzymałości miała granice, które niedawno zostały przekroczone.

Domyślił się, że jej łzy są spowodowane między innymi przez Tyler. Od zawsze uważał, że on na nią nie zasługuje, nie traktuje w sposób w jaki powinien, a mimo to ona go kochała, podobno. Klaus nie umiał tego zrozumieć, co ona w nim widziała?

***

- Jak to go zgubiliście?! Czy to naprawdę jest takie trudne, ponad wasze siły?! Przecież kazałem wam tylko obserwować go, śledzić ruchy, decyzje, a wy po prostu go zgubiliście?! - Tyler miał dość nieporadności, jaka pojawiała się w pracy hybryd.

- Wybacz nam, ale to była chwila. Usłyszeliśmy hałas, na chwilę się odwróciliśmy a jego już nie było – mówił z pokorą Caleb. Spojrzał na swojego towarzysza Zack'a, który cały czas stał ze schyloną głową. Bali się reakcji Tylera, bali się jego gniewu spowodowanego ich zaniedbaniem. Naprawdę nie chcieli go rozczarować, przecież tyle mu zawdzięczali.

Tyler już miał kontynuować, gdy usłyszał otwierane drzwi i zauważył wbiegającą do domu Monicę.

- Klaus! - krzyknęła od progu. - Zabił Erica i Marcusa! - po tych słowach upadła nieprzytomna, a z jej ręki wypadł list zaadresowany do Tylera. Caleb i Zack szybko podbiegli to kobiety, podnieśli i położyli na kanapę.

Tyler szybko podniósł i otworzył kopertę, a następnie przeczytał list.

„ To dopiero ostrzeżenie. Radzę Ci się uszykować na gorsze.

I niech te twoje mieszańce dadzą mi spokój i tak nie jesteście wstanie nic mi zrobić.”

                  

                                                                   Klaus

Czytając te słowa i patrząc na nieprzytomną dziewczynę gniew Tylera spotęgował się jeszcze bardziej, jego chęć zemsty zawładnęła jego umysłem. Chciał się odpłacić za odebrany czas i życie, kiedy był poddany Klausowi. Musiał go zranić, sprawić by go zabolało, poczuł ból, musiał.

Dzięki bardzo za komentarze, a szczególnie dziękuję Ines Mycha za rady, naprawdę bardzo pomocne, mam nadzieję, że pamiętałam o nich pisząc ten rozdział ;)

Mam nadzieję, że ten rozdział też wam przypadnie do gustu ;)